تابلو وقت آن شد

وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویم / بند را برگسلیم از همه بیگانه شویم

جان سپاریم دگر ننگ چنین جان نکشیم / خانه سوزیم و چو آتش سوی میخانه شویم

تا نجوشیم از این خنب جهان برناییم / کی حریف لب آن ساغر و پیمانه شویم

سخن راست تو از مردم دیوانه شنو / تا نمیریم مپندار که مردانه شویم

در سر زلف سعادت که شکن در شکن است / واجب آید که نگونتر ز سر شانه شویم

بال و پر باز گشاییم به بستان چو درخت / گر در این راه فنا ریخته چون دانه شویم

گر چه سنگیم پی مهر تو چون موم شویم / گر چه شمعیم پی نور تو پروانه شویم

گر چه شاهیم برای تو چو رخ راست رویم / تا بر این نطع ز فرزین تو فرزانه شویم

در رخ آینه عشق ز خود دم نزنیم / محرم گنج تو گردیم چو پروانه شویم

ما چو افسانه دل بی‌سر و بی‌پایانیم / تا مقیم دل عشاق چو افسانه شویم

گر مریدی کند او ما به مرادی برسیم / ور کلیدی کند او ما همه دندانه شویم

مصطفی در دل ما گر ره و مسند نکند / شاید ار ناله کنیم استن حنانه شویم

نی خمش کن که خموشانه بباید دادن / پاسبان را چو به شب ما سوی کاشانه شویم